وقتی که آل‌پاچینو در بعدازظهر سگی فریاد زد، وقتی که داستین هافمن در فارغ‌التحصیل سرگردان به آینده می‌نگریست، یا وقتی که آلن دلون در سامورایی در سکوتی مرگبار به زندگی پشت می‌کرد، این صدای خسروشاهی بود که به این لحظات جان می‌بخشید. نه تقلید، نه کپی‌برداری، بلکه خلق دوباره یک شخصیت با تمام روح و جانش.
به گزارش آوای مهران، روزنامه فرهیختگان در گزارشی درباره هنرمندانی که صدای خود را در تاریخ سینما ماندگار کردند نوشت:
صدای یک جمله، گاهی بیش از یک دیالوگ ساده، در ذهنمان می‌ماند. شاید شما هم تجربه کرده باشید که هنگام شنیدن جمله‌ای از فیلمی قدیمی یا به زبانی دیگر، صدای گوینده‌اش چنان در دل‌تان بنشیند که حتی تصویر فیلم نیز در ذهنتان ماندگار شود. یا مثلاً با شنیدن صدایی، تصویری از یک فیلم برایتان زنده و ملموس گردد. اما چه چیزی باعث می‌شود که صدای یک فرد روی فیلمی غیر از زبان فارسی چنین تأثیرگذار باشد؟
